شمع خود گشته و خاکستر خویش


وه که فرصت تنگ است

کارهایم همه بر جا مانده

نه گلی چیده ام از باغ لبی،نه رها گشتم از آغوش تبی،نه پگاهی که کند ذوق شبی

کارهایم همه بر جا مانده

لبم از قول و غزل وا مانده

دلم این مونس تنهائی خویش

دیر سالیست که تنها مانده

اضطرابم شده همصحبت روز،بر شبم سایه آرامش نیست

میکشم منّت هستی،هر چند،دلم از طایفه خواهش نیست

هر چه کردم که گریزم از خویش

پای تردید دلم پیش نرفت

آرزو رفت ،هوس رفت ،ولی

غم ویرانگر و تشویش نرفت

تنگ شد فرصت و از مهر هنوز در من و باور من معنا نیست

چشم با گریه ندیم است ،امّا نوشخندی به لبم پیدا نیست

عضو در پیکر من

مثل سرباز غریب روز و شب فکر فرار است و گریز

و چنان تازیِ بی میل شکار،خسته میافتد راه

به ریا میلنگد،چو بکارش گیرم

اسب پیر است که با خواب رکاب،به نفس میافتد

و چو بستر بیند،نرم و آماده و گرم،به هوس میافتد

رعشه و سرفه و نابینایی

نقطه آخر این تمرین است

قسمت دشمن کافر نشود،غم پیری که غمی سنگین است

تنگ شد فرصت این قصه و نیست

در دلم رنگ امیدی ،ز کسی

مگر ای عشق که در جان منی

غیرت آری و بدادم برسی

تو بدادش برس ای عشق که کس

با ترحم نبرد نام پریش

شاهدش باش که در فرصت تنگ

شمع خود گشته و خاکستر خویش


بهمن ماه 1375